Τρία μεσαιωνικά έπη, "Βάλτερ ο χεροδύναμος", "Το Τραγούδι του Ρολάντ" και "Το Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν"· το πρώτο, το αρχαιότερο (Θ' - Ι' αι.), και το τελευταίο, το πιο πρόσφατο (περί το 1200), ανήκουν στον γερμανικό ηρωικό κύκλο, ενώ το δεύτερο, καταγεγραμμένο περί το 1080, στον παλαιό γαλλικό, αν και με ρίζες επίσης γερμανικές. Ρίζες, πολύ παλαιότερες από την εποχή της καταγραφής τους, που ανάγονται στις Μεγάλες Μεταναστεύσεις των Λαών και, όσον αφορά "Το Τραγούδι του Ρολάντ", και στους αγώνες του Καρλομάγνου κατά των Αράβων της Ισπανίας. Τα έπη είναι απλά, δημοτικά τραγούδια λιγότερο ή περισσότερο επεξεργασμένα· οι ήρωες δεν επιτελούν άθλους για τον εαυτό τους ή για κάποιαν απρόσιτη κυρά -όπως στα μεσαιωνικά μυθιστορήματα-, αλλά για να δοξάσουν τον λαό από τον οποίον προέρχονται και του οποίου ενσαρκώνουν το πνεύμα και την ιδιοσυγκρασία. Πίσω όμως από την απλότητα αυτή, κρύβεται ένας τεράστιος πλούτος: πολύτιμα ιστορικά στοιχεία, στοιχεία μυθολογικά, θρησκειολογικά και λαογραφικά, υπό το φως των οποίων όχι μόνον διεισδύουμε καλύτερα στα κείμενα, αλλά ερχόμαστε σε επαφή με παραπλήσια, ακόμα και πανομοιότυπα στοιχεία από τον Διγενή Ακρίτα ή και άλλες δοξασίες από τον ελληνικό, αλλά και τον ευρύτερο βαλκανικό χώρο. Ο εντοπισμός, τέλος, ύστερων παρεμβάσεων βοηθά στο να ξεχωριστεί η ήρα από το στάρι και να προκύψει, στο μέτρο του δυνατού, ο πρωταρχικός δραματικός επικός πυρήνας. Αυτά τα σημαντικά στοιχεία φιλοδοξεί να αναδείξει το βιβλίο αυτό, καρπός εικοσιπενταετούς και πλέον συστηματικής έρευνας και μελέτης του συγγραφέα στα μεγάλα μεσαιωνικά έπη.