Στα εβδομήντα πέντε του χρόνια ο Κωνσταντινουπολίτης Περικλής Δράκος, τις μέρες του κορονοϊού στο διαμέρισμά του στην Πολυκατοικία Τσεμμπέρ όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αρχίζει να γράφει τις αναμνήσεις του. Ερωτεύεται με την πρώτη ματιά τη Λεϊλά που ψάχνει να βρει σπίτι στη γειτονιά. Τις αναμνήσεις του τώρα πια θα τις γράψει για τη Λεϊλά, ώστε να της μιλήσει για τον εαυτό του… Οι αναμνήσεις του Περικλή είναι ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και το πάθος, αλλά και η οδυνηρή ιστορία του Πέρα της Κωνσταντινούπολης που χάθηκε. Έβρεχε. Από την Ανηφόρα Τεμρίν στο Ντολάπντερε πάλι τρέχανε χείμαρροι γεμάτοι φύλλα και κλαδιά. Η Κωνσταντινούπολη είχε χαθεί κάτω από μια γκρίζα κουρτίνα. Ένα σκηνικό ό,τι έπρεπε για μένα. Έπιασα το μολύβι. Με το χέρι μου ίσιωσα τις ζάρες στα λεπτά γαλάζια επιστολόχαρτά μου. Όσο έγραφα τόσο πιο πολύ σκεφτόμουν τη Λεϊλά, όσο τη σκεφτόμουν τόσο πιο πολύ ήθελα να γράψω. Αυτός ήταν ο κύκλος μέσα στον οποίο βρέθηκα. Ίσως ο έρωτας να ήταν το αντίδοτο του πένθους.