“Ό,τι επιθυμείς το παίρνεις – ό,τι δεν σε συμφέρει, απλώς το αποφεύγεις”. Είναι τόσο απλός ο κανόνας, ώστε δεν έχω καταλάβει γιατί δεν τον ακολουθούν όλοι ανεξαιρέτως. Νόμος της φύσης είναι. Η φύση είναι σοφή κι εγώ αποφάσισα νωρίς να ακολουθήσω τις υποδείξεις της.

Κι όμως. Ο εγγυημένος αυτός δρόμος ζωής αποδείχτηκε τελικά αδιέξοδος για τον πρώην μηχανικό, πρώην επιχειρηματία, οικονομικά αυτάρκη και χαίροντα άκρας υγείας αφηγητή της παράξενης νουβέλας του Βασίλη Φραγκόπουλου. Με οδηγό ένα σημείωμα-γρίφο που ανακαλύπτει στη βιβλιοθήκη της γιαγιάς του, θα περιπλανηθεί για μέρες στους χειμωνιάτικους, χιονισμένους δρόμους της Κωνσταντινούπολης ως υποψήφιος αυτόχειρας, ψάχνοντας τα σημάδια της φωτιάς μιας άλλης ζωής. Θα βυθιστεί στους κόσμους των παιδικών κι εφηβικών του χρόνων, θα συναντηθεί ξανά με τους τόπους και τους ανθρώπους του μεγάλου λαβύρινθου που είναι η Πόλη, όπου ως άλλος Οδυσσέας, θα παρασυρθεί, θα μαγευτεί, θα χαθεί – αναζητώντας απεγνωσμένα τον χαμένο τρόπο των πραγμάτων.

Ενώ προηγουμένως η ζωή μου σερνόταν προς ένα αναπόφευκτο, σκοτεινό τέλος, τώρα από τη μια έμοιαζε να σταμάτησε, κι από την άλλη να επιταχύνεται. Ήταν στιγμές που ένιωθα τον χρόνο να σταματάει, ενώ συγχρόνως κάτι μέσα μου εξελισσόταν... προς τα πού άραγε;