Θέματα καθημερινά, μακραίωνα, μεταξύ μαύρης σάτιρας και λευκής γραφιστικής μαγείας αναβλύζουν με τρόπο μαγικό ξορκίζοντας το κακό και αποκαλύπτουν με πικρό χαμόγελο τον παγκοσμιοποιημένο ανθρώπινο "κοινό τόπο" της μωρίας, με μία ευγενική -ωστόσο- υπέρβαση που θυμίζει αβρή φίνα χειρονομία, σαν να μας κερνάει ένα ποτήρι άκρατου μοναστηριακού κρασιού αυτογνωσίας.