Εγώ, η Αρετή, η κόρη του Καπετάν Μιχαήλ Σκυλίτζη, πριν κλείσω τα κουρασμένα από τα χρόνια μάτια μου, υπαγορεύω τούτη τη γραφή στο γέροντα γραμματικό μου. Ο καλός μου, ο άνθρωπος που αγάπησα όσο κανένα στον κόσμο τούτο, ο ακριβός μου, εκείνος που του χάρισα ολόκληρη τη ζωή μου, τα φλογισμένα νιάτα μου, τα ήρεμα γεράματά μου, δεν υπάρχει πια. Πέθανε στην αγκαλιά μου και τα τελευταία λόγια του, αλίμονο, δεν ήτανε για μένα. Πέθανε όταν λογάριαζε να κινήσει καινούργια εκστρατεία, όταν, περασμένος πια στην ηλικία, μ' άσπρα γένια και μαλλιά, αντί να χαίρεται τα γλυκά γεράματά του, ήθελε πάλι να πολεμήσει, ήθελε πάλι να οδηγήσει τον ανίκητο στρατό του ενάντια στους εχθρούς μας.