Ο Αλέξανδρος Μανθούλης στέκεται μπροστά στις άγραφες σελίδες ενός τετραδίου 400 σελίδων με χοντρό εξώφυλλο και αναρωτιέται αν θα μπορέσει να τις γεμίσει, αφηγούμενος «ορισμένα επεισόδια» από τη ζωή του.

Έχοντας, όμως, βρεθεί το 1918 να πολεμά στο μέτωπο της Γάζας ως αξιωματικός του Οθωμανικού Στρατού με την 7η στρατιά του Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), απέναντι στον Βρετανικό Στρατό στον οποίο ηγείται ο Ε. Άλεμπι (Λώρενς της Αραβίας), έχει πολλά να πει. Γιατί σίγουρα πολλά προηγήθηκαν και πολλά άλλα ακολούθησαν.

Αυτά τα γνωρίζει από προφορικές αφηγήσεις ο γιος του Ροβήρος και τον προτρέπει να τα γράψει. Την περίοδο που ο πρωτοξάδελφος του Πατριάρχη Αθηναγόρα, γεμίζει τις σελίδες του τετραδίου, η χώρα διανύει μια άλλη, ακόμα ταραγμένη, περίοδο. Είναι η εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Αυτή η νέα περιπέτεια δημιουργεί την επιθυμία να ανατρέξει κανείς στο παρελθόν και να στοχαστεί. Πέρα από επιθυμία όμως, είναι και ανάγκη. Έτσι το αντιλαμβάνεται ο Ροβήρος Μανθούλης και, στο δικό του αυτοβιογραφικό έργο Ο κόσμος κατ’ έμέ, γράφει για το έργο του πατέρα του:

«Τι ήταν ο 20ός αιώνας για τους Έλληνες; Περιπλανήσεις, πόλεμοι, χαρακώματα, οδοφράγματα, αιχμαλωσίες, διώξεις, ξεριζώματα, δικτατορίες, εξορίες, εμφύλιοι, προσφυγιές, πείνες, βαλίτσες, διαβατήρια, βαπόρια, σύνορα, μεταναστεύσεις... Όλα αυτά τα έζησε ο πατέρας μου. Στην πρώτη γραμμή. Πρόλαβα και τον έβαλα να τα γράψει. Χωρίς αυτά, σε τι κόσμο θα είχα ζήσει εγώ;»